گلایه
·
1404/1/13 01:11
·
من چون کوه بودم صخره هایم را تراشیدی
من چون ابر بودم. بارانم را تو چکانیدی
من چون دشت بودم. سبزه هایم را تو
خشکاندی ....
من چون دریا بودم موجهایم را شکانیدی
غرورم را نگاهم را جسمم را
و قلبم را
با لشگری از هجومت
به یکباره تاراندی
مرا در قبر سرد و تاریک آرزوها
در شبی زمستانی خواباندی .